Ποιός φοβάται το φύλο;
Τζούντιθ Μπάτλερ
288 σελίδες, 24€
Eκδόσεις Αλεξάνδρεια
Το τελευταίο βιβλίο του Τζούντιθ Μπάτλερ “Ποιός φοβάται το φύλο;”, που κυκλοφόρησε το Γενάρη στα ελληνικά αποτελεί ένα σημαντικό όπλο στη φαρέτρα του κινήματος. Όπλο απέναντι στις επιθέσεις των κυρίαρχων τάξεων διεθνώς, της ακροδεξιάς και των συμμάχων τους. Παράλληλα αποτελεί μια δουλειά που βαθαίνει την αντίληψη μας για το ίδιο το φύλο, που επανεξετάζει την επίδραση του κοινωνικού στο βιολογικό. Είναι ένα βιβλίο που προσπαθεί να ενώσει τις αντιστάσεις των καταπιεσμένων για να μπορέσουν να είναι αποτελεσματικές. Παρεμβαίνει στον ανοιχτό διάλογο που εξελίσσεται σήμερα διεκδικώντας ότι αρχικά αυτός ο διάλογος οφείλει να γίνεται με καλύτερους όρους και να έχει πάντα ως αποτέλεσμα την κοινή δράση. Ωστόσο η αντίληψη του Μπάτλερ ότι ο στόχος των επιθέσεων των από τα πάνω είναι η επαναφορά ή η προστασία του πατριαρχικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας και ο στόχος του κινήματος είναι η δημιουργία ενός κόσμου που θα μπορούμε να κινούμαστε, να αναπνέουμε και να αγαπάμε χωρίς τον φόβο της βίας, με τη ριζοσπαστική και μη ρεαλιστική ελπίδα ενός κόσμου που δε θα διακατέχεται πια από έναν ηθικό σαδισμό μεταμφιεσμένο σε χρηστοήθεια, είναι που αφήνουν αναπάντητα τα ερωτήματα με ποιον τρόπο θα το καταφέρουμε αυτό και ποιός είναι αυτός ο κόσμος που θα είναι απαλλαγμένος από την καταπίεση;
Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά το βιβλίο. Από την εισαγωγή και τα πρώτα κεφάλαια το Μπάτλερ παίρνει μια ξεκάθαρη θέση ότι η στοχοποίηση των σεξουαλικών και έμφυλων μειονοτήτων ως κινδύνων για την κοινωνία (...) προκειμένου να τους αφαιρεθούν τα θεμελιώδη δικαιώματα τους, προστασίες, ελευθερίες, εντάσσει την ιδεολογία κατά του φύλου στο φασισμό. (σελ.17) Ο ρόλος των χριστιανικών εκκλησιών σε αυτή την εκστρατία κατά του “φύλου” είναι κομβικής σημασίας. Όχι μόνο στα κυρήγματά τους αλλά και στις δράσεις τους. Για παράδειγμα ο πάπας Φραγκίσκος το 2015 δήλωνε ότι η σύγχρονη “θεωρία του φύλου” αποτελείται από νέες Ηρωδιάδες που “εξυφαίνουν” σχέδια θανάτου που παραμορφώνουν την όψη του άνδρα και της γυναίκας καταστρέφοντας τη δημιουργία. (...) Η θεωρία του φύλου δεν αναγνωρίζει την τάξη της δημιουργίας και η απαίτηση να διδάσκεται το φύλο στα σχολεία είναι “ιδεολογικός αποικισμός” (...) το ίδιο έκαναν οι δικτάτορες του προηγούμενου αιώνα...σκεφτείται τη χιτλερική νεολαία. (σελ 14) Στην Ουγκάντα το 2014 υιοθετήθηκαν σκληροί νόμοι κατά της ομοφυλοφιλίας μέσω παρεμβάσεων των εκκλησιών και χρηματοδότηση που πήγαινε για προγράμματα κατά του HIV στράφηκε σε προγράμματα αποχής από το προγαμιαίο σεξ. Όσο δε για τα “επιχειρήματα” των κάθε λογής παπάδων καταρρίπτονται με σαρωτικό τρόπο από το Μπάτλερ αναδεικνύοντας την έλλειψη της επιστημονικότητάς τους αλλά και το βάθος της υποκρισίας τους όπως πχ για το ζήτημα βλαπτικότητας της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας στα παιδιά: η Καθολική Εκκλησία κινδυνεύει να χρεοκοπήσει αν αρχίσει να πληρώνει αποζημιώσεις για όλα τα παιδιά που κακοποιούσε επί δεκαετίες- με τα παιδιά μόνο στη Γαλλία να φτάνουν τις τριάντα χιλιάδες τα τελευτία 70 χρόνια. (σ.90) Το μένος των διαφόρων χριστιανικών εκκλησιών είναι τόσο μεγάλο απέναντι σε αυτο που αποκαλούν “φύλο” που φτάνει να σχηματίζει συνεργασίες που δεν είχαμε ξαναδεί όπως πχ μεταξύ του Βατικανού και της ευαγγελικής εκκλησίας.
Παράλληλα στήνονται διάφορες οργανώσεις διεθνώς που οργανώνουν παρεμβάσεις σε κράτη για απαγόρευση αμβλώσεων, απαγόρευση ομοφυλων γάμων και τεκνοθεσίας κ.α. Η CitizenGo για παράδειγμα που ιδρύθηκε στην Ισπανία από τον Ιγνάθιο Αρσουάγια – υποστηριχτή του φασιστικού Vox- οργανώνει καμπάνιες στην Ευρώπη, την Αμερική αλλά και σε χώρες της Αφρικής. Ο Βίκτορ Όρμπαν, ακροδεξιός προθυπουργός της Ουγγαρίας, χρησιμοποιεί “ιδεολογήματα” από τον ίδιο το ναζισμό. Συνδέει τη θεωρία του φύλου με τη μετανάστευση χαρακτηρίζοντάς τα ως κινδύνους για το έθνος. “Στην Ουγγαρία χρειαστηκε να υψώσουμε όχι μόνο ένα κανονικό τείχος στα σύνορά μας και ένα οικονομικό τείχος γύρω από τις οικογένειες μας, αλλά και ένα νομικό τείχος γύρω από τα παιδιά μας για να τα προστατέψουμε από την ιδεολογία του φύλου που τα απειλεί”. Στην Ανατολική Ευρώπη πολύ συχνά η ακροδεξιά προσπαθεί να επιχειρηματολογίσει ότι οι θεωρίες του φύλου έρχονται από “εξω” από την Ευρωπαϊκή Ένωση που οργανώνει οικονομικούς καταναγκασμούς στις χώρες αυτές. Αντίστοιχα η Παγκόσμια Τράπεζα εμφανίζεται σαν “υπερασπίστρια” των ΛΟΑΤΚΙΑ+ δικαιωμάτων σε χώρες της Αφρικής σαν προϋπόθεση για τη χορήγηση δανείων. Ανάλογα με τα άγχη και τις αγωνίες που κυκλοφορούν σε μια συγκεκριμένη περιοχή, το φύλο μπορεί να παρουσιάζεται ως μαρξιστικό ή καπιταλιστικό, ως τυρρανία ή αναρχοφιλελευθερισμός, ως φασισμός ή ολοκληρωτισμός, ως αποικιοκρατική δύναμη ή ως ανεπισθύμητος μετανάστης.
Σωστά το Μπάτλερ επιμένει ότι κάθε υπεράσπιση των έμφυλων δικαιωμάτων πρέπει να περιλαμβάνει μια κριτική της “συμπερίληψης της διάστασης του φύλου” και των τρόπων με τους οποίους έχει χρησιμοποιηθεί το φύλο ως διαπραγματευτικό χαρτί από χρηματοπιστοτικούς θεσμούς που παριστάνουν τους υποστηρικτές του. (...) Η υπερασπιση του φύλου πρέπει να συνδέεται με την κριτική του χρηματοοικονομικού εξαναγκασμού, ειδάλλως το “φύλο” θα θεωρηθεί, μοιραία, ένα από τα εργαλεία αυτού του εξαναγκασμού. Συνεχίζει τονίζοντας ποια κατεύθυνση θα ήταν η ιδανική αυτού του κινήματος: η πάλη για τα έμφυλα και σεξουαλικά δικαιώματα, αν πρόκειται να έχει πολιτικό νόημα ως πάλη για τη χειραφέτηση, πρέπει να είναι εμπεδωμένη στην πάλη κατά της εκμετάλλευσης, συμπεριλαμβανομένης και της δουλείας του χρέους. (...) Θα έπρεπε να συνδέονται με μια αντιαποικιοκρατική, αντιιμπεριαλιστική πάλη. (σελ.68)
Στη συνέχεια το Μπάτλερ αναδεικνύει με ποιο τρόπο τα κινήματα κατά του φύλου φτάνουν στις ίδιες τις ΗΠΑ να έχουν μια πολύ υλική πραγματικότητα. Απολύσεις εκπαιδευτικών που διδασκουν σεξουαλική αγωγή στα σχολεία, επιθέσεις και νομικές κυρώσεις σε γονείς που στηρίζουν τα παιδιά τους στη διαδικασία της φυλομετάβασης με την κατηγορία της “παιδικής κακοποίησης”, δραστική περικοπή της υγειονομικής κάλυψης σε τρανς άτομα, κλεισίματα μαθημάτων και τμημάτων από πανεπιστήμια. Μετά την ανατροπή του δεδικασμένου της υπόθεσης Roe v. Wade (που αποποινικοποίησε τις αμβλώσεις στις ΗΠΑ το 1973) οι επιθέσεις πολλαπλασιάστηκαν. Πολλώ δε μάλλον υπό την προεδρία Τραμπ. Οι ίδιοι που κινούνται κατά της “κριτικής θεωρίας της φυλής” στην εκπαίδευση- και έχουν καταφέρει να την απαγορεύσουν σε τουλάχιστον εφτά πολιτείες- κινούνται και κατά της θεωρίας του φύλου. Ο ίδιος ο Τραμπ προσπάθησε να επιβάλλει νομικά την άποψή του ότι τα φύλα είναι μόνο δύο. Όμως το Ανώτατο Δικαστήριο απόρριψε αυτή την προσπάθεια. Το περιοδικό Nature επίσης κατέκρινε αυτή την προσπάθεια αντικρούοντας την ως αντιεπιστημονική: δεν έχει καμία θεμελίωση στην επιστήμη και θα καταργούσε δεκαετίες προόδου στην κατανόηση του βιολογικού φύλου (...) και του κοινωνικού φύλου, μιας κοινωνικής κατασκευής που σχετίζεται μεν με βιολογικές διαφορές, αλλά ριζώνει επίσης στον πολιτισμό, στους κοινωνικούς κανόνες και στην ατομική συμπεριφορά. Ακόμα χειρότερα θα υπονόμευε τις προσπάθειες να μειωθούν οι διακρίσεις σε βάρος διεμφυλικών ατόμων και όσων δεν εντάσσονται στις δυαδικές κατηγορίες του αρσενικού και του θηλυκού. Οι ίδιοι όμως δικαστές ψήφισαν υπέρ της περιστολής του δικαώματος στην άμβλωση. Έτσι η αλληλεγγύη απαιτεί να μείνουμε μαζί μέσα σε ανταγωνισμούς που δεν μπορούν πάντοτε να επιλυθούν (...), να μείνουμε στον αγώνα ενάντια σ' εκείνες τις μορφές εξουσίας – την καπιταλιστική, τη ρατσιστική, την πατριαρχική, την τρανσφοβική που αρνούνται τις ζωές μας και τις θεμελιώδεις ελευθερίες μας (...).
Το πέμπτο κεφάλαιο καταπιάνεται με τις TERF (trans-exclusionary radical feminists) – τις φεμινίστριες που αυτοαποκαλούνται ριζοσπαστικές αλλά αποκλείουν τις τρανς γυναίκες παράλληλα με τη συζήτηση για το βιολογικό φύλο. Στη Βρετανία το ζήτημα πήρε μεγάλες διαστάσεις με τις κινήσεις της κυβέρνησης να προσδιορίσει νομικά ότι γυναίκα θεωρείται μόνο εκείνο το άτομο που στη γέννηση του αποδόθηκε το θηλυκό φύλο. Αυτή η κίνηση ξεσήκωσε τεράστιες αντιδράσεις από το κίνημα. Το Μπάτλερ εξηγεί ότι ο φεμινισμός ήταν πάντα μια πολιτική συμμαχιών. Δηλαδή πάλευε όλες τις μορφές διαθεματικής καταπίεσης. Έτσι όσες φεμινίστριες επιτείθενται σε συμμαχίες για τις οποίες ο φεμινισμός αποτελεί αναποσπαστο κομμάτι, συμπεριλαμβανομένης μιας ευρύτερης αριστερής πολιτικής που κρατά ως προτεραιότητες την έμφυλη καταπίεση, την εκμετάλλευση της γυναικείας εργασίας και τη σεξουαλική δικαιοσύνη (σ. 139) σβήνουν την ιστορία του φεμινισμού. Πρόκειται για μία εν μέρει σωστή τοποθέτηση από την πλευρά του Μπάτλερ. Διότι αν θεωρήσουμε ότι ο φεμινισμός από την εμφάνιση του ήταν ομοιογενής και ενιαίος απέναντι στην κυρίαρχη τάξη τότε χάνουμε κάποια βασικά σημεία και για την ιστορία και για το σήμερα. Το πρώτο σημείο είναι ότι τα γυναικεία κινήματα στην εμφάνισή τους ειδικά στις αρχές του εικοστού αιώνα χρειάστηκε να λύσουν βασικά ζητήματα “συμμαχιών”. Η μεγάλη διαχωριστική γραμμή που αναδείχθηκε ήταν αυτή της τάξης. Οι αστές φεμινίστριες διεκδικούσαν για τις εαυτές τους το δικαίωμα στην ψήφο και μία σειρά από άλλα δικαιώματα που απλά θα τις έβαζαν σε καλύτερη θέση σε σχέση με τους άντρες της τάξης τους. Οι γυναίκες τις εργατικής τάξης διεκδικούσαν το δικαίωμα στην ψήφο, μαζί με την ισότητα στους μισθούς, την ένταξη τους στα συνδικάτα και τα πολιτικά κόμματα για να μπορούν να δίνουν από καλύερη θέση την κόντρα με τα αφεντικά- μαζί με τους άντρες της εργατικής τάξης. Δεν ήταν ένα απλό ζήτημα συμμαχιών. Στο ξέσπασμα του Α'ΠΠ οι επαναστάτριες της εποχής που πρωτοστάτησαν στον αγώνα για τη γυναικεία απελευθέρωση και επέμειναν για την ταξική φύση του αγώνα κατά της καταπίεσης και του σεξισμού, η Κλάρα Τσέτκιν από το SPD, η Κολλοντάι από τους Μπολσεβίκους βρέθηκαν απέναντι στις κυβερνήσεις τους ή ακόμα και τα κόμματά τους που έσερναν την εργατική τάξη στο σφαγείο του πολέμου. Οι αστές φεμινίστριες τότε στήριξαν τον πόλεμο. Το δεύτερο σημείο είναι ότι η ιστορία του γυναικείου κινήματος, του ΛΟΑΤΚΙΑ+ κινήματος έχει τις καλύτερες παραδόσεις του δεμένες με την επαναστατική αριστερά και τις κορυφαίες στιγμές του εργατικού κινήματος. Είναι λαμπρό παράδειγμα οι κατακτήσεις της ρώσικης επανάστασης σε αυτό το επίπεδο για να μην χρησιμοποιούνται στην επιχειρηματολογία μας. Κανένα κράτος μέχρι και σήμερα δεν έχει δώσει τις ελευθερίες που παραχώρησε η εργατική δημοκρατία στη Ρωσία του 1917. Οι πρώτες χειρουργικές επεμβάσεις επιβεβαίωσης φύλου έγιναν τότε. Παρόλο που κράτησε λίγα χρόνια ως την σταλινική αντεπανάσταση, χρειάζεται να τα θυμίζουμε ξανά.
Στο ίδιο κεφάλιο το Τζούντιθ καταλήγει σε μια σημαντική παρατήρηση οτι το κράτος επεκτείνει τις ρυθμιστικές και πειθαρχικές εξουσίες του στο ζήτημα του επαναπροσδιορισμού του φύλου, αποφασίζοντας ποια ιδρύματα θα μπορούν να παρέχουν τη σχετική περίθαλψη αλλά και ποιοι θα πρέπει να είναι οι όροι της περίθαλψης ή της παθολογικοποίησης. Το κράτος επεκτείνει τον έλεγχο και στις αναπαραγωγικές ελευθερίες, περιστέλλοντας τα δικαιώματα τερματισμού μιας εγκυμοσύνης. Η πολεμική μηχανή κλιμακώνεται, και μαζί της τα υπεραρρενωπά εθνικά ιδεώδη. Στην εποχή τις κλιμάκωσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με τον πόλεμο στην Ουκρανία να συνεχίζεται, τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη να κλιμακώνεται με επιθέσεις στο Ιράν και άλλες αραβικές χώρες αυτή η παρατήρηση είναι χρήσιμη. Όπως έγραφε η Μαρία Στύλλου στο τεύχος 179 του περιοδικού “Ποιος είναι ο λόγος που ξαναφέρνουν στην επιφάνεια τέτοιες απαρχαιωμένες και επιστημονικά διαψευσμένες ιδέες σήμερα; Είναι μόνο ζήτημα ιδεολογικής επίθεσης κατά της Αριστεράς και της υποτιθέμενης «woke ατζέντας»; Είναι θέμα πολιτικής προσαρμογής των κυβερνητικών κομμάτων στις πιέσεις για συνεργασίες με τα κόμματα της ακροδεξιάς; Δεν είναι μόνο αυτοί οι λόγοι. Πρόκειται για στρατηγική επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης. Αυτή η αντιδραστική εκστρατεία οργανώνεται μέσα σε συνθήκες οικονομικής και πολιτικής κρίσης και σε περίοδο διεθνών ανταγωνισμών που κλιμακώνονται πολεμικά. Στόχο έχουν να διασπάσουν την εργατική τάξη και να αποδυναμώσουν τις αντιστάσεις. Οι άντρες πρέπει να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της παραγωγής και του πολέμου και οι γυναίκες στις απαιτήσεις της αναπαραγωγής και συμπληρωματικά της παραγωγής ακόμα και του πολέμου”.
Στα επόμενα τρία κεφάλαια το Μπάτλερ εξηγεί μεθοδικά με ποιο τρόπο η αντιπαράθεση μεταξύ βιολογικού και κοινωνικού φύλου δεν μπορεί να σταθεί. Αρχικά γιατί οι κατηγορίες από τις TERF ή την κυρίαρχη ιδεολογία περί άρνησης της βιολογίας δεν είναι ορθές. Και αυτό γιατί αυτό που εννοούν ως “βιολογία” δεν είναι σε καμία περίπτωση δυαδικό και σίγουρα δεν μπορεί να είναι ποσοτικό. Αποσυνδέει τις αναπαραγωγικές ικανότητες από τη διάκριση των φύλων υπερασπιζόμενη το δικαίωμα ή και την κατάσταση γυναικών να μην τεκνοποιούν και αντιτίθεται στις προσπάθειες εξειδανίκευσης της αναπαραγωγικής ικανότητας. Με αφορμή τις συζητήσεις για τις τρανς αθλήτριες και σε ποιες κατηγορίες πρέπει να αγωνίζονται ή ποιές τουαλέτες θα πρέπει να χρησιμοποιούν οι τρανς γυναίκες το Μπάτλερ επιστρατεύει σημαντικές πληροφορίες (σ.191) σε μελέτη του 2014, χρηματοδοτημένη από την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, ελέγχηθηκαν τα επίπεδα τεστοστερόνης σε σχεδόν 700 άτομα (...). Το 16,5% των ανδρών είχαν χαμηλά επίπεδα τεστοστερόνης και το 13,7% των γυναικών υψηλά με σημαντική αλληλοεπικάλυψη μεταξύ των δύο ομάδων. Το “βιολογικό φύλο” αποδεικνύεται ότι είναι φάσμα ή ψηφιδωτό (...). Και συνεχίζει θα χρειαστεί να καταλάβουμε τι σημαίνει “υλική κατασκευή” και πώς οι κληρονομιές της δουλείας και της αποικιοκρατικής εξουσίας κατέληξαν να διαποτίζουν ό,τι ονομάζεται υλικότητα του βιολογικού φύλου”. Όντως έπαιξαν τεράστιο ρόλο. Αλλά η βαρβαρότητα της γυναικείας καταπίεσης πάει πολύ πιο πίσω ιστορικά και αυτό δεν είναι σαφές στο βιβλίο του Μπάτλερ. Από τη μία αξιοποιώντας δεδομένα από φεμινίστριες φιλοσόφους αλλά και βιολόγους φτάνει στα ερωτήματα αν ακόμα και διαφορές στη μυϊκή διάπλαση μεταξύ ανδρών και γυναικών που παρατηρούμε σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο από την επίδραση του περιβάλλοντος στη γονιδιακή έκφραση αφού οι γυναίκες δέχτηκαν καταπίεση. Δηλαδή οι διαφορές αυτές δεν είναι η αιτία της καταπίεσης αλλά η καταπίεση η αιτία των διαφορών. Αν όμως προεκτείνουμε το συλλογισμό μας θα πρέπει να βάλουμε στη συζήτηση το έργο του Φρίντριχ Έγκελς “Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους”. Διότι με κάποιο τρόπο οφείλουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα και γιατί εξαρχής εμφανίστηκαν οι έμφυλες διακρίσεις και πότε; Το πέρασμα από τις αταξικές στις ταξικές κοινωνίες σηματοδότησε και την γυναικεία καταπίεση όπως την εμφάνιση του κράτους και της ιδιοκτησίας. Στον καπιταλισμό σήμερα οι γυναίκες επιφορτίζονται μέσα στην μονογαμική ετεροκανονική πυρηνική οικογένεια την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης. Όχι μόνο γεννώντας τα επόμενα παιδιά που θα πουλάνε την εργατική τους δύναμη στους καπιταλιστές αλλά αναλαμβάνοντας και όλη τη φροντίδα των μελών της οικογένειας. Και αυτό επιβάλλεται να γίνεται δωρεάν ντυνοντάς το με κάθε λογής θεωρίες περί “βιολογικότητας” και “φύσης” των γυναικών για φροντίδα. Οτιδήποτε αποκλείνει από αυτό το πρότυπο είναι απειλή για το σύστημα. Ο καπιταλισμός στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης αλλά έχει ανάγκη την καταπίεση – σεξιστική, ρατσιστική, θρησκευτική- για να μπορεί να κάνει πιο αποτελεσματική την πρώτη.
Έτσι φτάνουμε στο πρώτο ερώτημα που γράφω στην αρχή αυτού του άρθρου με ποιο τρόπο και για ποιάν κοινωνια. Οι συμμαχίες που αναζητά το Μπάτλερ- και ορθά κάνει- πρέπει να ξεκινήσουν από την αφετηρία ότι η τάξη μας – η εργατική τάξη- παλεύει απέναντι στην τάξη τους- τους καπιταλιστές. Αυτή η ταξική σκοπιά είναι που μπορεί να ενοποιήσει τα κινήματα που παλεύουν όχι σαν αθροίσματα μονάδων ούτε αυτόματα. Για παράδειγμα οι επιθέσεις του Τραμπ -αλλά και του Μητσοτάκη- στα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών ή στα δικαιώματα της υγειονομικής περίθαλψης των τρανς ατόμων δεν είναι υπόθεση “απλά” αυτών που πλήττονται αλλά όλης της εργατικής τάξης και πολύ περισσότερο των υγειονομικών που δουλεύουν στα νοσοκομεία. Οι επιθέσεις στα προγράμματα στα σχολεία ή τα πανεπιστήμια δεν είναι υπόθεση “μόνο” της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας αλλά των μαθητριών, των φοιτητών, των εκπαιδευτικών που με απεργίες και καταλήψεις μπορούν να οργανώσουν την αντεπίθεση. Για να γίνονται όμως αυτές οι συνδέσεις και να οργανόνονται οι μάχες με την προοπτική μιας κοινωνίας όπου θα έχουμε ολες/όλα/ όλοι συλλογικά τον έλεγχο, χρειαζόμαστε μια δυνατή επαναστατική αριστερά. Μια αριστερά που στηρίζεται στις καλύτερες παραδόσεις αυτού του κινήματος, τις οργανώνει στο σήμερα μέχρι την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού. Διαβάστε το βιβλίο του Μπάτλερ, οργανωθείτε στην επαναστατική αριστερά.