(Αριστερά) “Απελάστε τον Τραμπ”. Συλλαλητήριο 1 Σεπτέμβρη στο Σικάγο. (Δεξιά) H Μαφία.
Η κυβέρνηση βυθίζεται στα σκάνδαλα και τα εγκλήματά της πολιορκημένη από έναν κόσμο που αντιστέκεται.
Η Μαρία Στύλλου προτείνει τον δρόμο για να νικήσουμε.
Καταρρέουν όλες οι σταθερότητες, πέφτουν η μια μετά την άλλη, θεσμοί, δομές και ιδέες που μέχρι τώρα ήταν η δύναμή τους. Ο Τραμπ γαντζώνεται σε μια ομάδα ολιγαρχών και στην Εθνοφρουρά, τα στηρίγματα του Νετανιάχου καταρρέουν και διεθνώς αλλά ακόμα και μέσα στο Ισραήλ, ο Μακρόν και οι κυβερνήσεις του βρίσκονται στον αέρα και μαζί τους η κυβέρνηση του Μητσοτάκη που απολαμβάνει τη στήριξη της Μαφίας των Χανίων –εκκλησία, δικαστές, αστυνομία και ΟΠΕΚΕΠΕΔες.
Δεν περιμένουμε την κατάρρευσή τους. Οργανώνουμε και δυναμώνουμε την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, το αντιπολεμικό κίνημα, την εργατική αντίσταση. Χτίζουμε επαναστατική οργάνωση που στηρίζει τους αγώνες και δίνει προοπτική. Την προοπτική που δεν περιορίζεται σε κάποια αδιέξοδη κοινοβουλευτική λύση, αλλά ανοίγει δρόμο για μια κοινωνία όπου τον έλεγχο τον έχει ο κόσμος, εμείς οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες, γυναίκες, άντρες, ομοφυλόφιλοι και τρανς. Για μια οικονομία που παράγει για τις ανάγκες των πολλών και όχι για τα κέρδη της ολιγαρχίας. Για μια κοινωνία απελευθερωμένη από την εκμετάλλευση και την καταπίεση.
Στην Αμερική, τη Δευτέρα 1 Σεπτέμβρη, χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους με συνθήματα «Απελάστε τον Τραμπ-όχι τους μετανάστες» και «Οι εργαζόμενοι πάνω από τους δισεκατομμυριούχους».
«Η May Day Strong, μια συμμαχία εργατικών οργανώσεων και οργανώσεων δικαιωμάτων, οργάνωσε περισσότερες από 1.000 κινητοποιήσεις –συμπεριλαμβανομένων διαδηλώσεων και παρελάσεων– σε περισσότερες από 900 πόλεις. Η πρωτοβουλία, με τίτλο “Workers over Billionaires” (“Οι εργαζόμενοι πάνω από τους δισεκατομμυριούχους”), υποστηρίζεται από την AFL-CIO, τη μεγαλύτερη συνομοσπονδία συνδικάτων της χώρας, πανεθνικές οργανώσεις δικαιωμάτων όπως η Indivisible και η MoveOn, καθώς και τοπικές οργανώσεις βάσης. Το θέμα εδώ είναι πραγματικά οι εργαζόμενοι έναντι των δισεκατομμυριούχων».1 Το Σικάγο διακήρυξε μαχητικά ότι δεν θα αφήσει τον Τραμπ να στείλει την Εθνοφρουρά στους δρόμους του.
Στις 3 Σεπτέμβρη, γυναίκες οργάνωσαν συγκέντρωση έξω από το Καπιτώλιο διεκδικώντας «Τραμπ, συνεργάτη του Έπσταϊν, άνοιξε τους φακέλους και τα χαρτιά σου».
«Μια δικομματική ομάδα νομοθετών στάθηκε έξω από το Καπιτώλιο των Ηνωμένων Πολιτειών την Τετάρτη, μαζί με αρκετές γυναίκες που δήλωσαν ότι είχαν κακοποιηθεί από τον καταδικασμένο για σεξουαλικά εγκλήματα, Τζέφρι Έπσταϊν, με ένα συγκινητικό μήνυμα: “Αυτό δεν είναι απάτη”. Μια πρόσκληση απηύθυνε ένα ακόμα θύμα κακοποίησης, η Χέιλι Ρόμπσον: “Σας προσκαλώ θερμά στο Καπιτώλιο για να με συναντήσετε προσωπικά, ώστε να καταλάβετε ότι δεν πρόκειται για φάρσα. Είμαστε πραγματικοί άνθρωποι. Πρόκειται για πραγματικό ψυχολογικό τραύμα”».2
Αυτός είναι ο καπιταλισμός και οι κυβερνήσεις του μέσα στην περίοδο της πιο μεγάλης κρίσης τους –πόλεμος, περικοπές, ρατσισμός, σεξισμός. Αλλά και αστήρευτη εργατική αντίσταση.
Μητσοτάκη δολοφόνε φύγε!
«Έξη χρόνια είναι αρκετά, δεν θα γίνουνε εφτά». Ένα ιστορικό σύνθημα ξαναζωντανεύει καθώς ο κόσμος συγκρούεται με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας παντού, σε σχολές, σχολεία και εργατικούς χώρους.
Σε όποιο νοσοκομείο και αν πάει ο Άδωνης Γεωργιάδης, οι εργαζόμενοι, οι ασθενείς και οι συνοδοί τους είναι εκεί για να τον αποδοκιμάσουν τόσο σκληρά ώστε καταλήγει να κάνει χειραψίες με τα ΜΑΤ που τον περιφρουρούν. Τα πιο πρόσφατα δείγματα ήρθαν από Σύρο και Αλεξανδρούπολη:
«“Τα άκουσε” και στη Σύρο ο υπουργός Υγείας, Άδωνις Γεωργιάδης, κατά την επίσκεψή του στο νοσοκομείο του νησιού την Κυριακή. Το νοσοκομείο ήταν από νωρίς περικυκλωμένο από άντρες της ΕΛΑΣ για την προγραμματισμένη φιέστα που αφορούσε τα εγκαίνια ογκολογικής μονάδας –χορηγίας του εφοπλιστή Αντώνη Κομνηνού. Εργαζόμενοι του νοσοκομείου και κάτοικοι του νησιού τον “υποδέχτηκαν” με αποδοκιμασίες και συνθήματα, ενώ παροιμιώδης ήταν η γιούχα κατά την αποχώρησή του, με μερικά μπουκάλια να καταλήγουν στο καλογυαλισμένο αμάξι του υπουργού.
Πίσω από τη φιέστα και τις κορδέλες, ο Σύλλογος Εργαζομένων του νοσοκομείου καταγγέλλει “σταδιακή αλλά συστηματική μετατόπιση του ΕΣΥ προς την κατεύθυνση της εμπορευματοποίησης και της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών του, αντί της ενίσχυσης του δημόσιου χαρακτήρα των νοσοκομείων, της στελέχωσης με επαρκές ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και της βελτίωσης των υποδομών”.
Συγκέντρωση πραγματοποίησαν εργαζόμενοι του νοσοκομείου, η ΑΔΕΔΥ, καθώς και φορείς από τον αριστερό χώρο ενάντια στην επίσκεψη του Υπουργού Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη στο ΠΓΝ Αλεξανδρούπολης. Όπως μας μεταφέρει ο Γιώργος Μποτσίδης: “Είχε καλεστεί συγκέντρωση στην κεντρική είσοδο του νοσοκομείου. Υπήρχε μεγάλη αστυνομική παρουσία καθώς και ΟΠΚΕ και δεν άφηναν κανέναν να μπει μέσα, ούτε τους ίδιους τους εργαζόμενους του νοσοκομείου. Η κινητοποίηση ήταν πολύ δυναμική, οι εργαζόμενοι είναι στα κάγκελα με τις ελλείψεις, καθώς το νοσοκομείο είναι το μοναδικό που δουλεύει σε όλον τον Έβρο”».3
Και αμέσως μετά προστέθηκε η Δράμα:
«Οπου φύγει φύγει ο Άδωνις Γεωργιάδης. Ακύρωσε την επίσκεψή του στο νοσοκομείο Δράμας μετά την πρωινή ένταση στην πύλη του Νοσοκομείου ανάμεσα σε διαδηλωτές και αστυνομικές δυνάμεις. Οι συγκεντρωμένοι θέλησαν να μπουν στο νοσοκομείο και η αστυνομία τους απώθησε βίαια ρίχνοντας χημικά».4
Μέσα στους καύσωνες του καλοκαιριού, Ιούλη και Αύγουστο, η κυβέρνηση πέρασε από τη Βουλή τα «Πειθαρχικά» για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο, τα «Ιδιώνυμα» για τους φοιτητές/ριες και το νόμο για μια νέα Πύλο για πρόσφυγες και μετανάστες. Αλλά ακόμα και σε τέτοιες συνθήκες βρήκε μπροστά της αντιστάσεις που διακήρυξαν «Αυτός ο νόμος θα μείνει στα χαρτιά». Στις 28 Αυγούστου, στην απεργία της ΑΔΕΔΥ, ο πρόεδρος της ΔΑΚΕ Δημόσιου Τομέα Πολυμερόπουλος εισέπραξε αποδοκιμασίες από τους συγκεντρωμένους απεργούς όταν ανέβηκε στο βήμα.
Αυτές είναι οι μαχητικές διαθέσεις όχι «μόνο» των απεργών και της νεολαίας που συμμετείχαν στα συλλαλητήρια, αλλά και όλης της εργατικής τάξης μπαίνοντας στο πιο καυτό φθινόπωρο.
Περίοδος πολέμων και επαναστάσεων
Ο Λένιν με το βιβλίο του «Ιμπεριαλισμός, το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού» δίνει και την καλύτερη εικόνα για το πού έχει φτάσει ο καπιταλισμός σαν παγκόσμιο σύστημα από την εποχή του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου, αλλά και τον καλύτερο προσανατολισμό για την Αριστερά, για όλες τις μεγάλες καμπές από τότε μέχρι σήμερα.
Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος τερματίστηκε με την επανάσταση στη Ρωσία και την εξέγερση των ναυτών στη Γερμανία. Και ακολούθησε ένα κύμα επαναστάσεων που αγκάλιασε την Ιταλία της «Κόκκινης Διετίας» και έφτασε μέχρι την Κίνα, στην Καντόνα και τη Σαγκάη.
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος γέννησε τα κινήματα της Αντίστασης που έφεραν την Αριστερά στα πρόθυρα της εξουσίας, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές άλλες χώρες σε όλη την Ευρώπη. Ήταν «νικηφόρες επαναστάσεις» που χάθηκαν γιατί τα κόμματά τους απομακρύνονταν από τη στρατηγική του Λένιν.
Τα μεγάλα αντιπολεμικά κινήματα ενάντια στον πόλεμο των ΗΠΑ στο Βιετνάμ έφεραν τον Μάη του 68, ΄στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο, δίνοντας την ευκαιρία για να ξαναγεννηθούν οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς.
Και ξανά το τεράστιο αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Μπους στο Ιράκ έφτασε να ονομαστεί «νέα υπερδύναμη» και έβαλε τη σφραγίδα του στην ήττα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και στη Μέση Ανατολή και στο Αφγανιστάν. Μια ήττα που ακόμα δεν έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν ούτε η «Στροφή στον Ειρηνικό» του Ομπάμα, ούτε ο πόλεμος στην Ουκρανία του Μπάιντεν, ούτε οι εξορμήσεις του Τραμπ για να κάνει την Αμερική «Μεγάλη ξανά».
Αυτή είναι πολύτιμη κληρονομιά για το σημερινό κίνημα που απλώνεται παγκόσμια για Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Κίνημα αντιπολεμικό που παλεύει για την ήττα Τραμπ-Νετανιάχου-Μητσοτάκη και ξεδιπλώνει τις σημαίες της Παλαιστίνης σε κάθε απεργία και διαδήλωση του εργατικού κινήματος.
Αυτή είναι μια διεθνής δυναμική που την ανέδειξαν πολύ καθαρά οι λιμενεργάτες της Γένοβας με τη διακήρυξή τους ενάντια στο Ισραήλ:
«Αν αγγίξουν τον Παγκόσμιο Στόλο Sumud, θ’ αποκλείσουμε όλη την Ευρώπη» είπε ο Ρικάρντο Ρουντίνο, λιμενεργάτης. «Θέλω να ξεκαθαρίσω σε όλους. Αν χάσουμε την επαφή με τα σκάφη μας, τους συντρόφους μας, για 20 έστω λεπτά, θα μπλοκάρουμε όλη την Ευρώπη. Μαζί με το συνδικάτο μας το USB, μαζί μ’ όλους τους λιμενεργάτες, μαζί με όλη την πόλη της Γένοβας. Δεν θ’ αφήσουμε ούτε ένα καρφί να φύγει. Θα εξαπολύσουμε διεθνή δράση, θα μαρκάρουμε τους δρόμους. Θα μπλοκάρουμε τα πάντα».5
Την ίδια διάθεση εκφράζουν οι απεργοί εδώ όταν κρατούν τις σημαίες της Παλαιστίνης την ώρα που απαιτούν «Λεφτά για τα σχολεία, λεφτά για την υγεία και όχι για βόμβες». Εργατικό συλλαλητήριο διαδήλωσε μπροστά στην Intracom Defence για να διακοπούν οι συνεργασίες Μητσοτάκη-Νετανιάχου. Οι λιμενεργάτες του Πειραιά μπλόκαραν φορτία προς το Ισραήλ και συντονίζονται με τους λιμενεργάτες της Γένοβα. Οι απεργοί των τρένων που παλεύουν ενάντια στα εγκλήματα των ιδιωτικοποιήσεων θυμίζουν σε όλους και όλες ότι οι δολοφόνοι των Τεμπών είναι οι ίδιοι με τους δολοφόνους που στηρίζουν τον Νετανιάχου και τη γενοκτονία στη Γάζα.
Αυτές είναι συνθήκες ευνοϊκές για την ανατροπή της κυβέρνησης των δολοφόνων και για να κερδίσουμε όλο τον κόσμο που παλεύει στην επαναστατική προοπτική.
Τα καθήκοντα της Αριστεράς
Ο κόσμος που παλεύει, θέλει στη μεγάλη πλειοψηφία του μια αντιπολίτευση που να μπει μπροστά και να οργανώσει τους αγώνες του. Όχι τυπικά, με φραστική υποστήριξη, αλλά ουσιαστικά, για να είναι νικηφόροι. Η σημερινή πολιτικοποίηση δεν έχει πέσει από τον ουρανό, κουβαλάει εμπειρίες πολύτιμες.
Το 2010-12 ξέσπασε το τεράστιο εργατικό κίνημα ενάντια στο πρώτο και δεύτερο μνημόνιο. Ανέτρεψε τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ το 2011, την συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ το 2012 και οδήγησε στην ήττα την κοινή κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου το 2015.
Τα εκατομμύρια που ψήφισαν τότε και έδωσαν την κυβέρνηση στον ΣΥΡΖΑ με πρωθυπουργό τον Τσίπρα, δεν έκφρασαν απλά και μόνο μια αυθόρμητη αγανάκτηση, αλλά έδειξαν την πίστη τους ότι η απάντηση στην κρίση είναι η Αριστερά. Μια απάντηση όχι ευκαιριακή, αλλά στρατηγική. Αυτό υποδηλώνει ο Κύρκος Δοξιάδης όταν γράφει ότι «ο αγώνας εναντίον των μνημονίων ήταν πρακτικά αντικαπιταλιστικός αγώνας. Ήταν αντίσταση εναντίον της πιο επιθετικής πολιτικής του σύγχρονου καπιταλισμού».6
Αυτά δε ανήκουν σε κάποιο μακρινό παρελθόν. Ο κόσμος που πάλεψε τότε δεν έχει εξαφανιστεί. Αντίθετα, έχει δώσει και δίνει μάχες, απομονώνει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και προχωράει πολιτικά. Δεν είναι «αυτόματο» ότι η κρίση του συστήματος προκαλεί κατάρρευση της κυβέρνησης. Δημοσκοπικά, η Νέα Δημοκρατία πέφτει κάτω από το 20%, πιο κάτω και από τα ποσοστά της του 2012, και αυτό είναι καρπός των αγώνων όλου αυτού του κόσμου. Κι όμως, τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ και των τμημάτων του που αποσπάστηκαν παραμένουν πολύ χαμηλά. Η εξήγηση βρίσκεται στη δεξιά προσαρμογή τους σε αντίθεση με τα αριστερά προχωρήματα του κόσμου των αγώνων.
Η πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα για επανασυσπείρωση βρίσκεται ακόμα πιο δεξιά και από την περίοδο που ήταν πρωθυπουργός και από την εποχή που ήταν αξιωματική αντιπολίτευση στην πρώτη θητεία του Μητσοτάκη. Όλη η δεξιά στροφή που έκανε τότε έχει τη συνέχειά της και στον ΣΥΡΙΖΑ και στις δικές του πρωτοβουλίες. Είναι χαρακτηριστικά όσα λέει πηγαίνοντας προς την ομιλία του στο συνέδριο του Economist στη Θεσσαλονίκη την παραμονή των εγκαινίων της ΔΕΘ.
«Χρειαζόμαστε έναν νέο πατριωτισμό. Ένας νέος πατριωτισμός απέναντι στην ολιγαρχία και την κλεπτοκρατία, ώστε από τη μια να είναι η πατρίδα μας και από την άλλη τα πλούτη τους».7
Θα μπορούσε και να απαγγείλει το γνωστό ποίημα από το δημοτικό, «Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι, μην είν’ ο ήλιος της που χρυσολάμπει…» και να συμπληρώσει ότι πατριωτισμός είναι η υπεράσπιση των ΑΟΖ, οι ανταγωνισμοί με την Τουρκία για το καλώδιο της ενεργειακής σύνδεσης Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, η τροφοδοσία του ΝΑΤΟ για τον πόλεμο στην Ουκρανία από την αμερικάνικη βάση στην Αλεξανδρούπολη, η υπεράσπιση των «ευρωπαϊκών αξιών» της ΕΕ με το κλείσιμο των συνόρων, η επιμονή στη στήριξη του Ισραήλ ακόμα και όταν συνεχίζει τη γενοκτονία των Παλαιστίνιων.
Όλα αυτά που κουβαλάει ο «νέος πατριωτισμός» δεν κρύβονται από υποσχέσεις για «βαθιά κοινωνικά χαρακτηριστικά». Η ταξική πάλη, η ενότητα της εργατικής τάξης, ο διεθνισμός είναι η στρατηγική που μπορεί να οπλίζει τους αγώνες με τη δύναμη για να φτάνουν στη νίκη.
Η ρεφορμιστική αριστερά δεν είναι διαλυμένη επειδή τάχα ο κόσμος έχει πάει πίσω και δεν παλεύει, αλλά γιατί η ίδια συνεχίζει μια πορεία που εγκαταλείπει όλο και πιο πολύ τις επαναστατικές παραδόσεις της Αριστεράς. Είναι χαρακτηριστικές οι παρατηρήσεις του Κύρκου Δοξιάδη σε προηγούμενο άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών:
«Μία από τις πιο αποκαλυπτικές ενδείξεις για τον ιδεολογικό αποπροσανατολισμό της Αριστεράς κατά τις τελευταίες δεκαετίες είναι ότι ο όρος “αντικαπιταλιστική” χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά ως ονομασία ή χαρακτηρισμός της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Προφανώς αυτή η εννοιολογική εξέλιξη σχετίζεται με τις κοσμογονικές αλλαγές που συνέβησαν στην Αριστερά μετά την πτώση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”. Ο θρίαμβος της (καπιταλιστικής) “παγκοσμιοποίησης” δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη την ταυτότητα των αριστερών κομμάτων. Μάλλον η πιο χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση ήταν το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο τότε απέβαλε τον όρο “Κομμουνιστικό” από την ονομασία του.
Θα έλεγα ότι για να κατανοήσουμε τις βαθύτερες αιτίες αυτής της αποσύνδεσης θα έπρεπε να μεταβούμε αρκετά χρόνια πιο πίσω. Με αναφορά και πάλι στο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, ο “ιστορικός συμβιβασμός” που σημάδεψε την πολιτική του κατά τη δεκαετία του 1970 δεν ήταν μια απλή συγκυριακή και πρόσκαιρη τακτική υποχώρηση. Ο “συμβιβασμός” κατ’ ουσίαν συνίστατο κυρίως στην έναρξη της βαθμιαίας απεμπόλησης του αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα της στρατηγικής του».8
Την ώρα που ο καπιταλισμός επιστρέφει στις βαρβαρότητες που ανέδειξαν οι προηγούμενες κρίσεις του, είναι καταστροφικό για κόμματα της Αριστεράς να συνεχίζουν μια πορεία απομάκρυνσης από τις επαναστατικές παραδόσεις.
Το «Ιδιώνυμο» ήταν νόμος του Ελευθέριου Βενιζέλου πριν από εκατό σχεδόν χρόνια, που έστειλε χιλιάδες στις εξορίες και στο εκτελεστικό απόσπασμα, όπως θυμίζει ο Γιώργος Σαρηγιάννης επίσης στην Εφημερίδα των Συντακτών. Και ξαναέρχεται τώρα για να κυνηγήσει νέα παιδιά στις Σχολές, από μια κυβέρνηση που τρέχει να «μπαζώσει» τα εγκλήματά της. «Πρόσφατο τρανταχτό παράδειγμα το ‘πόρισμα’ της Επιτροπής για το έγκλημα των Τεμπών, όπου απανθρακώθηκαν πάνω από 50 κυρίως νέοι φοιτητές μας, όπου ‘δεν υπήρχαν ίχνη φωτιάς’, για το οποίο πανηγυρίζει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Φαίνεται ότι η πυρκαγιά ή ήταν οπτική απάτη ή προήλθε από τη βενζίνη που είχε το τσακμάκι του μηχανοδηγού όταν προσπάθησε να ανάψει τσιγάρο…».9
Είναι πιο επείγον παρά ποτέ να είναι ξεκάθαρη η Αριστερά ότι τα όρια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι τα όρια του καπιταλιστικού κράτους στους θεσμούς του οποίου εντάσσεται. Οι επιθέσεις της κυρίαρχης τάξης δεν μπορούν να απαντηθούν με μάχες μέσα στη Βουλή, αλλά με απεργίες και μάχες στο πεζοδρόμιο. «Οι νόμοι καταργούνται στο πεζοδρόμιο», όπως λέει το γνωστό σύνθημα και το ίδιο ισχύει για τα κλειστά σύνορα, για τις εγκληματικές ιδιωτικοποιήσεις, για τον φονικό σεξισμό και για τη γενοκτονική συμμαχία με το Σιωνιστικό κράτος. Η επαναστατική στρατηγική είναι αναγκαιότητα.
Τέμπη-Πύλος-Παλαιστίνη, δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη
Η αναγκαιότητα της επαναστατικής στρατηγικής δεν είναι αφηρημένη, ούτε αφορά κάποιο μακρινό μέλλον. Είναι επιλογή νίκης μπροστά στις μεγάλες μάχες, αυτές που ζούμε και καθόρισαν και καθορίζουν τις εξελίξεις αυτήν την περίοδο. Είναι οδηγός για τη σύγκρουση με τα τρία μεγάλα εγκλήματα και στο εσωτερικό και σε διεθνή κλίμακα: Δολοφονίες δεκάδων χιλιάδων Παλαιστίνιων, χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων και ενός απέραντου αριθμού από εργαζόμενους και νεολαία που θυσιάζονται στο βωμό των ιδιωτικοποιήσεων, στα τρένα, στα νοσοκομεία, στις συγκοινωνίες…
Τον Οκτώβρη του 2023, όταν το Ισραήλ εξαπέλυσε τη γενοκτονική εκστρατεία του στη Γάζα, η Αριστερά έπρεπε να απαντήσει στα ζητήματα που άνοιγαν: μπορούσε να αποδεχθεί τους ισχυρισμούς για το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» του Ισραήλ τους οποίους πρόβαλλε λυσσαλέα η ισλαμοφοβική κυβερνητική προπαγάνδα;
Η απάντηση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος ήταν άμεση και ξεκάθαρη. Έπρεπε να πάρουμε θέση για τον χαρακτήρα του σιωνιστικού κράτους των εποίκων. Μπήκαμε μπροστά και στις κινητοποιήσεις αλλά και οργανώνοντας έναν πανελλαδικό κύκλο συζητήσεων που ξεκαθάριζε ότι το Ισραήλ στήθηκε μέσα από τη συνεργασία των σιωνιστών με τους ιμπεριαλιστές. Η Μεγάλη Βρετανία με τη Διακήρυξη Μπάλφουρ αρχικά και τη σφαγή της εξέγερσης των Παλαιστίνιων στη δεκαετία του 1930 έβαλε τις βάσεις και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ολοκλήρωσε το έργο των εποίκων στηρίζοντας τους διαρκείς πολέμους τους.
Αυτή η ανάλυση ήταν η βάση για να γίνει ξεκάθαρη η λύση που παλεύει το κίνημα: «Λευτεριά στην Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη ως τη Μεσόγειο».
Δεν ήταν εύκολο να κερδηθεί αυτός ο προσανατολισμός. Η κυβέρνηση στόλιζε το κτίριο της Βουλής με την σημαία του Ισραήλ και βάφτιζε «ισλαμοφασίστες» τους συμπαραστάτες της Παλαιστίνης. Η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση είτε έμεινε στη σκιά της κυβέρνησης, όπως το ΠΑΣΟΚ, είτε περιορίστηκε να περιμένει αν θα κάνει κάτι ο ΟΗΕ. Το ΚΚΕ έμεινε προσανατολισμένο στη λύση των παλιών συμβιβασμών με «δυο κράτη στα σύνορα του 1967».
Οι εμπειρίες των ίδιων των Παλαιστίνιων, που έχουν ζήσει τις αποτυχίες των συμβιβασμών με τις «Συμφωνίες του Όσλο», και η δυναμική του κόσμου που βγήκε στους δρόμους σε διεθνή κλίμακα, άλλαξαν το κλίμα και η απαίτηση για Παλαιστίνη λεύτερη από το ποτάμι ως τη θάλασσα απλώθηκε μαζικά, δίνοντας ώθηση στον αγώνα για να τσακίσουμε τη γενοκτονική εκστρατεία.
Ο Μητσοτάκης και οι υπουργοί του δεν παραιτούνται από την προσπάθεια να φιμώσουν το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Τώρα χρησιμοποιούν σαν βασική αιχμή της προπαγάνδας τους τη συκοφαντία ότι όποιος απαιτεί να τερματιστεί η συνεργασία της κυβέρνησης με το Ισραήλ «παίζει το παιχνίδι της Τουρκίας». Την ώρα που ο Ερντογάν βοηθάει το νέο καθεστώς της Δαμασκού να συνεργάζεται με το Ισραήλ για την καταστολή των αγώνων μέσα στη Συρία, ο κάθε Φλωρίδης το παίζει πιο Νετανιάχου και από τον Νετανιάχου. Είναι μια κατρακύλα που κάνει ακόμη πιο επείγουσα την επιμονή στο πλευρό της Παλαιστίνης μέχρι τη νίκη.
Αντίστοιχη επιμονή χρειάζεται για τον προσανατολισμό του αντιρατσιστικού κινήματος κόντρα στις πιέσεις που ασκούνται. Η κυβέρνηση τρέχει να κουκουλώσει το έγκλημα στην Πύλο με τους 600 πνιγμένους πρόσφυγες. Όχι μόνο καλύπτει το λιμενικό και τους πολιτικούς προϊστάμενους που έδωσαν τις εντολές για το φονικό ναυάγιο, αλλά προχώρησε να περάσει από τη Βουλή το ρατσιστικό νομοσχέδιο Πλεύρη παρέα με τους φασίστες, τη Νίκη και την Ελληνική Λύση. Τα κλειστά σύνορα και το ανθρωποκυνηγητό των προσφύγων και των μεταναστών αναγορεύονται σε «εθνικούς στόχους».
Δεν μπορεί να υπάρχει καμιά υπεκφυγή μπροστά σε αυτή την εκστρατεία. Χρειάζεται να παλέψουμε για ανοιχτά σύνορα για κάθε μετανάστη και πρόσφυγα. Μετωπική σύγκρουση με τα ψέματα ότι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες «μας παίρνουν τις δουλειές» και «απειλούν να κάνουν την Ελλάδα μουσουλμανική χώρα». Χωρίς αυτόν τον στρατηγικό προσανατολισμό, μένουν ανοιχτά τα περιθώρια ώστε η κυβερνητική επίθεση να ενθαρρύνει τους φασίστες και η εργοδοσία να βρίσκει έτοιμους μπράβους. Όπως τόνισε η Μαρία Σφέτσα, δικηγόρος του Ραφίκ Μαχάμεντ, εργαζόμενου που χτυπήθηκε επειδή τόλμησε να ζητήσει τα δεδουλευμένα του, «τους ενθαρρύνει η νέα αντιμεταναστευτική νομοθεσία».10
Οι συνδέσεις ανάμεσα στα μέτωπα των αγώνων γίνονται επιτακτικές αν κοιτάξουμε πώς λειτουργούν από τη μεριά της κυβέρνησης και των καπιταλιστών. Η ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών πάει χέρι-χέρι με τον ρατσισμό. Το ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης απαγορεύει στους μετανάστες να ταξιδεύουν στη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη μαζί με τους άλλους επιβάτες! Έχει αποφασίσει ότι βάζει λεωφορείο για «σκουρόχρωμους» τα βράδια.11
Η σύνδεση υπάρχει από τη μεριά των από πάνω και η επαναστατική Αριστερά την αναδεικνύει μέσα στους αγώνες των από κάτω. Στο συγκλονιστικό συλλαλητήριο της πανεργατικής απεργίας στις 28 Φλεβάρη φέτος, ο κόσμος φώναζε «Δολοφόνοι, δολοφόνοι» κάθε φορά που ακουγόταν από τους ομιλητές το όνομα κάποιου υπουργού. Δίπλα του ήταν οι αγωνιστές που φωνάζαμε «Τέμπη-Πύλος, ίδιοι δολοφόνοι». Για να φτάσουμε στη γενίκευση «Τέμπη-Πύλος-Παλαιστίνη, δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη».
Το εργατικό κίνημα είναι στην καρδιά των συνδέσεων και της γενίκευσης του αγώνα ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Οι απεργοί των τρένων ήταν αυτοί που προειδοποιούσαν για τους κινδύνους του ιδιωτικοποιημένου σιδηρόδρομου πριν ακόμα γίνει το έγκλημα των Τεμπών. Ήταν επίσης αυτοί που στις 8 Μάρτη 2023 ήταν στην πρώτη γραμμή ενάντια στο έγκλημα των Τεμπών αλλά και στην πρώτη γραμμή της απεργίας στην Παγκόσμια Μέρα των Γυναικών ενάντια στη σεξιστική καταπίεση.
Η επαναστατική στρατηγική μας προσανατολίζει να προχωρήσουμε παραπέρα αυτή τη δύναμη, ανοίγοντας το ζήτημα του εργατικού ελέγχου δίπλα στο αίτημα για επανακρατικοποίηση των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων, χωρίς αποζημίωση για τα αρπακτικά που τις λεηλατούν.
Τα ρεφορμιστικά κομμάτια της Αριστεράς αποφεύγουν αυτό το αίτημα, παρόλο που οι ιδιωτικοποιήσεις απλώνουν την καταστροφή σε όλο και περισσότερους τομείς. Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ έχει φέρει την απογείωση των λογαριασμών που τρώνε το μηνιάτικο. Η διάλυση του ΕΣΥ προς όφελος των ιδιωτικών κλινικών αφήνει κόσμο να πεθαίνει αβοήθητος περιμένοντας το ΕΚΑΒ που δεν έχει οδηγούς για τα ασθενοφόρα. Ακόμα και το νερό κινδυνεύει από τα κυβερνητικά σχέδια για ιδιωτικοποίηση των επιχειρήσεων ύδρευσης.
Κι όμως, η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση δυσκολεύεται να αρθρώσει λέξη για την επιστροφή στο Δημόσιο, σκοντάφτει στις κυβερνητικές πιέσεις «πού θα βρεθούν τα λεφτά» και τις απαγορεύσεις της ΕΕ. Όσο για την ηγεσία του ΚΚΕ, που αυτό-προβάλλεται ως διαφορετική, δεν διστάζει να επιτίθεται στην επαναστατική Αριστερά χαρακτηρίζοντας «οπορτουνιστική» τη θέση για κρατικοποιήσεις με εργατικό έλεγχο. Η πίεση από τα κάτω θα αναγκάσει αυτές τις ηγεσίες να διαφοροποιήσουν τη στάση τους, όπως αναγκάστηκαν να κάνουν και σε άλλα ζητήματα. Αρκεί να δυναμώσουμε την επαναστατική Αριστερά που επιμένει αντικαπιταλιστικά.
Επαναστατικό κόμμα της εργατικής πρωτοπορίας
Οι Μπολσεβίκοι μπόρεσαν να μεταφέρουν αυτές τις αλληλοσυνδέσεις μέσα στο εργατικό κίνημα, μέχρι να ανατρέψουν τους καπιταλιστές, μέχρι να πάρουν την εξουσία οι εργάτες. Κι αυτό για μας είναι πολύ μεγάλο παράδειγμα, όχι παράδειγμα από το παρελθόν αλλά παράδειγμα για το μέλλον. Όλοι οι μεγάλοι επαναστάτες και επαναστάτριες έχουν τη δική τους συμβολή σε αυτή την προσπάθεια και μπορούν να μας βοηθήσουν να οργανώσουμε την Αριστερά που μας αξίζει.
Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, που πολλοί τη θεωρούν υποτιμητικά ως «αυθορμητίστρια», ήταν αυτή που δήλωσε ότι το μέλλον ανήκει στους Μπολσεβίκους . Ο Λέον Τρότσκι, ο πιο διάσημος «ανένταχτος» στα χρόνια της επανάστασης του 1905 στη Ρωσία, οργανώθηκε στους Μπολσεβίκους και μέσα από το κόμμα της εργατικής πρωτοπορίας οδήγησε στη νίκη ενάντια στην αντεπανάσταση που πολιορκούσε με 19 στρατούς των αγγλογάλλων (και του Βενιζέλου).
Ο Γκέοργκ Λούκατς στάθηκε διεξοδικά στη Σκέψη του Λένιν για να αναδείξει την παρέμβαση του επαναστατικού κόμματος στην αντιφατική συνείδηση της εργατικής τάξης. Η ιδεολογική ηγεμονία της κυρίαρχης τάξης κατακερματίζει την εργατική τάξη. Υπάρχουν εργάτες που καταπίνουν τις αντιδραστικές ιδέες, αλλά μέσα από τους καθημερινούς αγώνες διαμορφώνεται ένα πρωτοπόρο κομμάτι που τραβάει την τάξη στο δρόμο της ανατροπής. Όταν η κρίση των από πάνω γίνεται και οικονομική και πολιτική και ιδεολογική, οι δυνατότητες της εργατικής πρωτοπορίας πολλαπλασιάζονται και, αν είναι οργανωμένη σε δικό της επαναστατικό κόμμα, μπορεί να τις αρπάξει.
Ο Αντόνιο Γκράμσι δούλεψε πάνω σε αυτή την παράδοση και ανάδειξε το ρόλο των «οργανικών διανοούμενων» της εργατικής τάξης. Η επαναστατική παράδοση του Λένιν και του Γκράμσι επιμένει σε αυτή τη διαδικασία. Πρωταγωνιστής, λέει ο Γκράμσι, δεν είναι σήμερα ο ατομικός ήρωας αλλά συλλογικά το πολιτικό κόμμα. Τα μέλη του είναι «οργανικοί διανοούμενοι» της εργατικής τάξης που στηρίζονται στον Μαρξισμό για να παίζουν αυτό το ρόλο. Και γι’ αυτό, επιμένει ο Λένιν, το κόμμα προσπαθεί διαρκώς να βοηθάει τα νέα μέλη του να ανεβαίνουν στο επίπεδο κατανόησης των πιο παλιών και έμπειρων «οργανικών διανοούμενων».
«Το να είμαστε κόμμα μαζών, όχι μόνο κατ’ όνομα, πρέπει να εμπλέκουμε όλο και ευρύτερες μάζες σε όλες τις δραστηριότητες του κόμματος, σταθερά να τις ανεβάζουμε από την πολιτική αδιαφορία στη δράση και στον αγώνα, από ένα γενικό πνεύμα διαμαρτυρίας σε υιοθέτηση επαναστατικών απόψεων, από την υιοθέτηση αυτών των απόψεων στη στήριξη του κινήματος, από τη στήριξη στην οργανωμένη στρατολόγηση στο κόμμα».
Οι σημερινές συνθήκες δίνουν την ευκαιρία να κάνουμε την επαναστατική αριστερά κόμμα μαζών και τα μέλη της, παλιά και νέα, οργανικούς διανοούμενους της τάξης μας. Ας την αρπάξουμε.
Σημειώσεις
1. ΗΠΑ: Μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στον Τραμπ και τους δισεκατομμυριούχους την Ημέρα της Εργασίας, https://www.in.gr/2025/09/02/world/ipa-mazikes-diadiloseis-enantia-ston-tramp-kai-stous-disekatommyriouxous-tin-imera-tis-ergasias/?fbclid=IwY2xjawMmR_xleHRuA2FlbQIxMQABHhl7w4WC9A-JTqwQvbk7-2bbA9UiVGfP8Xh2prgLYdyBvpxWXqFXJH-nmvID_aem_dZ3jfexb5TX7HCxEnvx7dw
2. Στα όρια του το Κογκρέσο των ΗΠΑ λόγω των αρχείων Έπσταϊν, https://www.in.gr/2025/09/04/world/sta-oria-tou-to-kogkreso-ton-ipa-logo-ton-arxeion-epstain-apati-apokalese-to-zitima-o-tramp/
3. Ταπείνωση Γεωργιάδη, Εργατική Αλληλεγγύη 1687, 3 Σεπτέμβρη 2025, https://ergatiki.gr/article.php?id=37092&issue=1687
4. https://www.facebook.com/photo?fbid=2944876192368689&set=pcb.2944877569035218
5. Η Αλληλεγγύη φουντώνει, Εργατική Αλληλεγγύη 1687, 3 Σεπτέμβρη 2025, https://ergatiki.gr/article.php?id=37095&issue=1687
6. Κύρκος Δοξιάδης, Η αυτογνωσία της Αριστεράς, Εφημερίδα των Συντακτών, 2 Σεπτέμβρη 2025.
7. Για ένα νέο πατριωτισμό, Εφημερίδα των Συντακτών, Πέμπτη 4 Σεπτέμβρη.
8. Κύρκος Δοξιάδης, Πρακτικός καπιταλισμός, Εφημερίδα των Συντακτών, 19 Αυγούστου 2025, www.efsyn.gr/stiles/ypografoyn/482246_praktikos-kapitalismos
9. Γιώργος Σαρηγιάννης, Στρατιωτική και κοινοβουλευτική δημοκρατία, Εφημερίδα των Συντακτών, Πέμπτη 4 Σεπτέμβρη.
10. Εφημερίδα των Συντακτών, 3 Σεπτέμβρη 2025
11. Ο ρατσισμός κόβει βόλτες στα ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης, Εφημερίδα των Συντακτών, 4 Σεπτέμβρη 2025